Tips bij een ingrijpende gebeurtenis | wateroverlast in Limburg

Hoe reageren kinderen na een ingrijpende gebeurtenis?

Ieder kind reageert op zijn eigen manier. Het ene kind huilt veel of wordt snel boos. Het andere kind wordt heel stil. Op het ene moment zal het kind aan de gebeurtenis terugdenken, met de wateroverlast bezig zijn. Op het andere moment sluit het zich er juist voor af en doet alsof er niks aan de hand is. Het is normaal dat het kind van het ene op het andere moment weer lekker gaat spelen. Hierdoor kan het kind even op adem komen. Het is goed een kind hiervoor de ruimte te bieden.

Hoe kan ik een kind helpen?

Door een ingrijpende gebeurtenis kan een kind het vertrouwen in zijn omgeving kwijtgeraakt zijn. Het heeft geen grip gevoeld op de situatie, en wellicht ook ervaren dat ouders dit (tijdelijk) ook niet hadden vanwege alle stress en hectiek van dat moment. Het is belangrijk dat het vertrouwen van kinderen in jou als ouder of verzorger blijft bestaan of weer hersteld wordt. Steun je kind met geduld en begrip en probeer het een gevoel van geborgenheid te geven.

• Probeer, als de situatie dat toelaat, zo snel mogelijk het normale ritme weer op te pakken; naar bed zoals gebruikelijk en gewoon weer naar school of naar de sportclub. Het is fijn voor kinderen als bepaalde ‘zekerheden’ en vaste gewoonten gewoon overeind blijven, juist in of na onzekere tijden. Dat geeft houvast.
• Vraag of je kind wil praten over wat er is gebeurd. Wil het praten? Luister dan met aandacht naar je kind. Wil het niet praten? Dring dan niet aan. Maar zo weet je kind wel dat je er bent, dat het mag praten als het daarvoor kiest.
• Geef het kind nooit het gevoel dat het kind zelf ook maar enigszins invloed had kunnen hebben op wat er is gebeurd, of schuld. Zeg geen dingen als: ‘Als je had geluisterd, dan was het niet gebeurd’. Luister zonder oordeel. Dat helpt het kind om te herstellen en weer vertrouwen te krijgen.
• Ontken niet dat er iets aan de hand is, anders gaan kinderen er zelf over fantaseren. Bagatelliseer de situatie niet. Wees eerlijk en duidelijk. Geef antwoord op alle vragen, zonder het kind ongerust of bang te maken. Houd rekening met de leeftijd van het kind.
• Stimuleer het kind om gevoelens te uiten, maar dring niet aan. Verdrietig zijn mag. Boos of bang zijn ook. Maar lekker spelen en hard lachen mag ook! Wat er is, dat is er. En dat dat op elk moment van de dag weer kan veranderen, is normaal.
• Spelen is de taal van kinderen. Het is prima als het kind uit zichzelf naspeelt wat er is gebeurd, erover tekent of knutselt. Dit geeft je als ouder ook inzicht in hoe jouw kind ermee bezig is. En zo’n tekening of knutselwerk kan aanleiding zijn om er een ongedwongen gesprekje over te hebben samen.
• Als je kind zich anders gedraagt en boos, bang of verdrietig is, probeer daar dan ruimte voor te bieden. Het mag er zijn. Natuurlijk mag je wel grenzen stellen.
• Vraag kinderen wat ze nodig hebben. Wat vinden ze fijn? Wat helpt?
• Leg aan mensen in de omgeving uit wat er gebeurd is en hoe je kind erin staat. Denk aan de leerkracht, ouders van vriendjes en familieleden. Vertel hen er alleen met je kind over te praten als je kind dat zélf aangeeft.
• Laat je kind vlak na zo’n ingrijpende gebeurtenis niet onnodig lang alleen, tenzij je kind zelf alleen wil zijn.
• Geen vraag of gevoel van je kind is gek. Oordeel niet, en erken de gevoelens van je kind. Daar kun je als ouder echt niets aan veranderen! Waar je je kind wél mee kunt helpen, is hoe het met deze gevoelens om kan gaan. Wat kan het doen als het zich angstig voelt? Of verdrietig?