14 mei 2021
De overstap van de basisschool naar het voortgezet onderwijs is groot. Van een kleine school in een bekende en beschermde omgeving, naar vaak een hele grote school in een andere plaats, een flink stuk verder weg van huis. Van schoolkind naar brugklasser, naar beginnende puber. Dapper gaan ze nieuwe avonturen tegemoet, en maken ze zich steeds meer los van hun ouders. Dat loslaten voor ouders niet altijd gemakkelijk is, ervaart Caro, moeder van Jim (13) en Lize (10).
In dit ‘ouder-blog’ is Caro aan het woord. Caro is één van de ouders die Opgroeienin046 regelmatig gaat voorzien van interessante belevenissen, leuke anekdotes en leerzame inzichten die zij als moeder van 2 kinderen opdoet.
Even voorstellen
Caro, dat ben ik. Al 43 jaar. Maar sinds 13 jaar ben ik nog véél meer dan dat. Wat veranderde er veel toen ik moeder werd van onze eerstgeborene Jim! Opeens leefde ik niet meer voor mezelf als ‘gewoon Caro’, maar moest ik ook als ‘moeder van Jim’ ervoor gaan zorgen dat ons kind zou gaan opgroeien tot een beetje een fijne volwassene. Toen 10 jaar geleden ons gezin compleet werd gemaakt met onze dochter Lize, groeide mijn rol als ‘mede-eigenaar van BV Het Gezin’ des te harder. Daarnaast wilde ik natuurlijk ook nog ‘Caro, vrouw van Rik’ zien te blijven, en ‘Caro de vriendin’, ‘dochter Caro’, ‘Caro de werknemer’, enzovoorts. Wat een drukte opeens!
Als je me ooit had verteld dat al deze rollen in mij als één persoon verenigd zouden worden, had ik heel hard gelachen. En daarna was ik waarschijnlijk in paniek weggerend omdat ik me van nature niet zo comfortabel voel in meerdere dingen tegelijk doen 😉
Ondanks dat het moederschap soms voelt alsof je meerdere persoonlijkheden in één bent, geniet ik er enorm van. Wat een verrijking zijn Jim en Lize, in elke leeftijdsfase voelt dat zo. We hebben er al heel wat zien langskomen… baby, peuter, kleuter, schoolkind. Heel interessant, met 2 totaal verschillende karaktertjes van kinderen.
Dat het ouderschap en opvoeden niet altijd vanzelf gaat hebben ook wij ervaren. Onze Jim ontwikkelde zich anders dan ‘gemiddeld’ en om hem op de juiste manier te begeleiden hebben we hier ook af en toe hulp bij gehad. Jim bleek hoogbegaafd te zijn. Daar zijn we heel open over, omdat we zelf ervaren hebben dat deze openheid niet zo vanzelfsprekend is. Ook hopen we andere ouders hierdoor te steunen, omdat we zelf ervaren hebben dat die herkenning en erkenning zo belangrijk is. Want hoogbegaafd zijn betekent niet dat een kind moeiteloos naar school gaat en met twee vingers in de neus alleen maar negens en tienen haalt. Integendeel…
Onze dondersteen Lize huppelt schijnaar moeiteloos door het leven. Waar zij is, is vrolijkheid en energie. Gelukkig kunnen onze kinderen het over het algemeen goed met elkaar vinden. Ze trekken veel met elkaar op en spannen (zoals dat hoort) regelmatig samen tegen hun ouders 😉
Een nieuwe fase: de brugklas
Inmiddels zijn we met Jim al duidelijk in de puberteit beland. Ik moet zeggen dat ik elke leeftijdsfase tot nu toe leuk heb gevonden. Maar die puberteit? Ik weet het niet hoor… ik voel me er nog niet zo in thuis. Alsof ik nu niet zo goed meegroei. Ik hou het gewoon niet bij, zoiets is het. Want jeetje… wat gaat dat snél opeens sinds hij een brugklasser is!!!
Een jaar geleden was Jim nog een kleine groep 8-er: graag thuis, deelde alles met mij, aanhankelijk, nam mijn ‘wijze raad’ ter harte, betrok me bij alles wat hij dacht, voelde en wilde. En nu, na driekwart schooljaar in de brugklas, kijk ik hem opeens recht in de ogen aan als hij naast me staat, herken ik zijn (zware) stem soms niet meer, mag ik me nergens meer mee bemoeien en doet hij het liefst volledig zijn eigen ding, of ik dat nu handig vind of niet. Help… mijn kind is een brugklasser! Als er één woord is waarmee ik dit schooljaar voor mij als ouder het beste kan beschrijven dan is dat loslaten…
Loslaten: fietsen
Dat loslaten begon natuurlijk al op de eerste dag. Het grote fiets avontuur! De basisschool ligt bij ons om de hoek, dus met de fiets naar school was er nooit bij. Fietsen was sowieso nooit echt Jims ding… Hij was erg laat met leren fietsen, zoals dat bij veel hoogbegaafde kinderen gaat. Een kind kan zich niet op alle vlakken even snel ontwikkelen, de motorische vaardigheden hadden nooit zo Jims aandacht en voorkeur. Verder doet hij het liefst pas iets als hij zeker weet dat hij het kan, en heeft hij een hekel aan oefenen, vallen en opstaan. Een lastige combi als je moet leren fietsen, maar met veel geduld en aanmoediging lukte dat op 6-jarige leeftijd.
Flash forward naar 12-jarige leeftijd, het begin van zijn brugklasser zijn: van af en toe zelfstandig naar vriendjes en vriendinnetjes in het dorp fietsen, ging het naar dagelijks naar school fietsen 4 km verderop. In de zomervakantie goed geoefend. Samen de route gefietst, verkeersregels nog eens goed doorgenomen. Fiets een grote beurt gegeven bij de fietsenmaker. Bagagedrager laten monteren voor die grote zware rugzak. De eerste schooldag brak aan, en deze mama had eerlijk gezegd nog steeds best knikkende knietjes. Maar het zelfvertrouwen dat Jim uitstraalde en het enthousiasme dat hij had maakte alles goed!
En zoals het een echte brugklasser betaamt volgde kort daarna natuurlijk het grenzen opzoeken. “Nee mam, ik doe mijn tas veel liever op mijn rug, op de bagagedrager is altijd zo’n gedoe.” Maar is dat dan niet veel te zwaar? Val je dan niet om? Je hebt je bagagedrager toch niet voor niets?
“Nee mam, ik fiets liever een andere route naar school, die vind ik leuker.” Maar dat is toch hartstikke om? En langs een drukke weg? “Maham!!! Laat me nou!” Oh ja. Klopt. Dat moest ik gaan doen had ik me voorgenomen… loslaten.
Loslaten: huiswerk en proefwerken
Zoals bij vrijwel elke brugklasser viel het de eerste periode niet mee voor Jim. Hij is er lang van overtuigd geweest dat hij thuis niet veel hoefde te doen. Dit was hij immers ook zo gewend: op de basisschool hoefde hij nooit ergens voor te leren om voldoendes te halen. We hebben lange tijd externe hulp gehad om hem voldoende uit te dagen en ervaring te laten opdoen in het feit dat niet alles meteen vanzelf lukt. Hij heeft inzicht gekregen in hoe zijn brein leert en heeft studievaardigheden ontwikkeld. Maar ondanks dat bleef zijn overtuiging: met opletten in de les lukt het mij wel om voldoendes te halen. ‘Gelukkig’ kwam hij er al snel zelf achter dat dat niet klopt, het regende onvoldoendes. Loslaten in overtreffende trap voor deze mama!
Al snel volgde de 2e strenge lockdown met de sluiting van alle scholen. Pas net een beetje gewend aan de nieuwe school zat mijn brugklasser opeens thuis. Het leek lang goed te gaan, hij volgde braaf de lessen, leerde nu wel voor toetsen. Maar de onvoldoendes bleven en de stress nam toe. Na een pittig gesprek bleek dat zijn inspanning toch minder was dan hij ons deed geloven. Wat nu? Loslaten… hoe doe je dat in zo’n situatie? Het liefst wilde ik van a tot z vastleggen wat hij wanneer moet doen, maar wat leert hij daarvan?
Hij moet het zelf belangrijk gaan vinden, de motivatie moet uit hemzelf komen. Dat is één van de dingen die ik de afgelopen jaren geleerd heb als ouder van een hoogbegaafd kind. Omdat hij doorkreeg dat hij het niveau niet zou kunnen volhouden in het 2e jaar als hij zo doorging, en hij dat wel heel graag wil, heeft Jim zelf de knop kunnen omzetten gelukkig. Opeens hebben we wél een gemotiveerde en ijverige brugklasser, en zijn resultaten stijgen mee! Loslaten loont… maar wat is het soms moeilijk!
Loslaten: nieuwe vriendschappen
Bij een nieuwe school horen ook nieuwe vrienden. Opeens hoor je allerlei namen voorbij komen en realiseer je je dat je niets weet over deze kinderen. Want ze hebben niet samen in de zandbak gespeeld toen ze kleuter waren. Ze zijn niet jarenlang op woensdagmiddag bij je over de vloer gekomen. Ook ken je de ouders niet, van het na school wachten bij het schoolplein. Of het regelen van speelafspraakjes.
Het sluiten van de scholen tijdens de 2e lockdown heeft voor wat vertraging gezorgd in het aangaan van nieuwe contacten. Jim is sowieso al heel zorgvuldig van aard in wie hij kiest als vriend. Maar een paar weken geleden was het dan zo ver: hij wilde graag eens wat afspreken met een mede-brugklasser. Of nee, ‘afspreken’ mag ik niet meer zeggen blijkbaar, dat heet nu opeens ‘hangen’. Of ‘chillen’.
“Regel het je maar Jim,” hoorde ik mezelf heel stoer en loslaterig tegen mijn brugklasser zeggen. Mezelf tegelijk afvragend: maar hoe dan? Dan zullen we hem wel moeten brengen en halen waarschijnlijk. Want zijn klasgenoot woont 15 km bij ons vandaan in de grote stad, en Jim is pas net gewend om dagelijks 4 km te fietsen, net ons dorp uit. Prima, doe ik graag, nog even taxichauffeur zijn. Dan kunnen we allemaal een beetje wennen. Zo stelde ik mezelf gerust. Had ik al verteld dat ik het sinds hij in de brugklas zit allemaal zo snel vind gaan? En dat ik hem soms niet bij hou? Dan kun je je er waarschijnlijk alles bij voorstellen hoe ik me gevoeld heb op de middag die ik nu ga beschrijven 😉
Loslaten = groeien
Op een middag gaat mijn telefoon. Het is Jim, zie ik op het scherm. Jim die me bijna nooit belt. Zou er iets aan de hand zijn? Want hij zou nu eigenlijk op de fiets zitten, van school naar huis. Lekke band misschien? “Mam, is het goed als ik met Sven mee ga?” “Eh, ja, tuurlijk jongen. Etenstijd thuis. Veel plezier!” reageer ik heel dapper en koelbloedig.
Plots ploppen er zo’n 37 vragen op in mijn hoofd. Tegelijk. Wie is Sven ook alweer? Wat gaan ze doen? Zijn zijn ouders ook thuis? Zou Jim het spannend vinden? Was Sven niet die jongen die 15km verderop woont? Hoe weet Jim dan de weg? Oh ja tuurlijk, Sven is er zelf bij. Maar vindt Jim dan wel de weg terug? En zo gaat het maar door. Ik sus mezelf met de ervaring dat Jim pas iets doet als hij zeker weet dat hij het kan. Dat deed hij als heel klein peutertje al zo, en dat is nooit veranderd. Dus dan zal dat in dit geval ook zo zijn!
Weer telefoon. Weer Jim. “Mag ik ook bij Sven blijven eten?” “Als zijn ouders dat oké vinden, prima,” hoor ik mijn dappere ik zeggen. “Oké, doei!” De vragenteller loopt ondertussen op naar 49. Hoe laat komt hij dan naar huis? Meteen na het eten? Hoe laat wordt het eigenlijk donker vandaag? Weet hij echt wel de weg? Zal ik hem anders even terugbellen om het te vragen? Dan weet ik het zeker… Gelukkig is daar mijn koelbloedige man Rik die ingrijpt. “Laat hem maar, het komt vast goed. We kunnen later altijd nog bellen.” Ondertussen zingt Elsa in mijn hoofd: ‘laat het loooooos, laat het gaaaaan!’ en zit ik dapper de tijd uit.
Het telefoontje blijkt nodig. Rond 20:15 wordt het donker dus we willen graag dat hij voor die tijd thuis is. Rik belt hem een uur daarvoor op om dat mede te delen. Handig soms, om even bewust voor zo’n rolverdeling te kiezen. Als ouder heb je ieder zo je eigen kwaliteiten, en loslaten is duidelijk niet de mijne 😉 “Is goed pap. Ik spring om 19:30 op de fiets!” zegt onze opeens-niet-meer-zo-kleine Jim.
Ietsjes na 20:00 komt hij buiten adem en met een rood hoofd door de achterdeur. “Ik heb heel hard gefietst! Ben ik op tijd? Het was echt heel leuk!” klinkt het enthousiast. De 49 vragen in mijn hoofd van die middag, aangevuld met nog minstens 11 vragen gedurende de avond, maken plotseling plaats voor een gevoel van bewondering en ontroering. Wat groeit hij hard, die brugklasser van ons. Wat gaat het snel. En wat kan hij al veel zelf. Hij redt zich wel. Oók zonder mij.
“Kopje thee schat?” “Ja lekker mam.”
Loslaten is groeien, heb ik ooit eens ergens gelezen. Vandaag zijn een brugklasser en een moeder gegroeid.
Caro is een vrolijke, creatieve, bezige bij: altijd bezig met plannetjes en ideeën, haar hoofd staat nooit stil.
Ze houdt van het leven, van ontdekken, schrijven en muziek, en nog meer van de mensen om haar heen.
Ze is gelukkig getrouwd en getrouwd gelukkig met Rik,
en samen zijn ze ouders van de hoogbegaafde Jim en dondersteen Lize.
Ze deelt met ons haar dagelijkse strubbelingen, inzichten en hilariteiten,
als moeder van 2 tieners.
Meer info?
Eerder verschenen ouder-blogs bij Opgroeienin046:
Eerder verschenen artikelen waaraan Caro heeft meegewerkt:
Lees-tips:
- Help, mijn kind gaat naar de brugklas! Zes overlevingstips | Terug naar school | AD.nl
- 31 dingen die je brugklasser roept na een paar weken op de middelbare school – Tis Hier Geen Hotel
Vragen? Contact?
Heb je naar aanleiding van dit artikel een vraag? Wil je graag met iemand in contact komen omdat je vragen of zorgen hebt? Bel of stuur een whatsapp-bericht naar het CJG 046-8506910 of mail naar info@cjg-wm.nl en we zorgen dat jouw vraag op de juiste plek terecht komt.
Geplaatst op 14 mei 2021 | Categorie Jongeren, Nieuws, Schoolkind
Onze partners
Opvoeden en opgroeien doe je samen! Wij werken daarom actief samen met gemeenten en partners uit de regio.