13 april 2021
Na jarenlange ervaring in het gaan werken zonder met iemand rekening te hoeven houden thuis, staat Saar voor een nieuwe uitdaging: weer aan het werk na zwangerschapsverlof. Na een heerlijke 16 weken lang in de bubbel die thuis heet te zijn geweest met partner en pasgeboren baby Noor, komt er onvermijdelijk het moment dat ze weer aan het werk gaat. Hoe leuk ze haar werk ook vindt, toch knaagt er iets: alles is opeens anders. En zijzélf is anders; niet ‘gewoon Saar’ maar ook ‘mama van Noor’. Vertrouwt ze haar kindje toe aan de ‘vreemden’ op het kinderdagverblijf? Welke spullen moeten er allemaal mee? Hoe moet dat met de borstvoeding? Hoe vroeg moet ze wel niet gaan opstaan om op tijd te komen? En… een hele dag zonder haar meisje Noor… hoe moet ze dat gaan volhouden?!
In dit ‘ouder-blog’ is Saar aan het woord. Saar is één van de ouders die Opgroeienin046 regelmatig gaat voorzien van interessante belevenissen, leuke anekdotes en leerzame inzichten die zij als moeder van een baby opdoet.
Even voorstellen
Saar… that’s the name dus. Ik schrijf het maar meteen in het begin, mocht ik dat gaan vergeten 😉 want mijn hoofd is soms nog steeds een zeef door de zwangerschapshormonen en door de nieuwe rol die ik sinds een paar maanden heb: ik ben de mama van Noor, een prachtig en lief winterkindje. Er is nogal wat veranderd sinds haar komst, waardoor ik soms echt even moeite moet doen om me te herinneren wie ik zelf ook alweer ben. Saar dus!
Alweer 5 jaar geleden ben ik met mijn grote liefde in het huwelijk getreden. En net als ieder normaal mens hou ik de ene dag meer van hem dan de andere. Soms dus ook wat minder, als hij bijvoorbeeld iets teveel sambal in het eten gooit terwijl ik daar nét geen zin in heb, maar dit terzijde 😉 Maar tegelijk voel ik me ook nog meer verliefd wanneer ik hem in zijn nieuwe rol als papa van Noor zie!
Sinds een jaar hebben we ook een hond, Sam. Nog volop in de puppytraining van onze lieve onstuimige haarbal, bleek ik zwanger van Noor. Hoezo dacht ik ooit dat dit een goed idee ging zijn, een jonge hond en een baby?! Maar goed, het is gelukt en we genieten enorm. En nu heb ik dus een man, een hond en een newborn.
Verder heb ik veel vriendinnen die ik het liefst heel vaak zie, maar dat is natuurlijk allemaal wat minder geworden sinds corona in ons leven is, en ook de nieuwe levensfase met hond en newborn Noor zorgen ervoor dat ik dingen anders moet gaan plannen. Gelukkig hebben die schatten er alle begrip voor!
Ook klets ik heel graag, shop ik nog liever en zit ik het liefst de hele zomer op een terras. Soms sport ik, als het uitkomt. En ik zou heel graag weer op vakantie willen, als alles ooit weer een beetje normaal wordt… Eerst deden we dat met de rugzak, maar dat zal nu wel een hele verhuiswagen worden. Ook dat hoort bij de nieuwe fase…
Een paar weken geleden brak ook een nieuwe fase aan: ik moest weer aan het werk na zwangerschapsverlof. Hierover gaat mijn eerste blog. Veel leesplezier!
Back to work… maar dan anders
Oké… daar gaan we dan. De dag die je wist dat ging komen is aangebroken. Mijn eerste werkdag! En dan is er ook nog corona… thuiswerken op mijn eerste dag lijkt me erg verwarrend, zeker omdat Noor ook thuis is, dus ik besluit mijn dag toch maar op kantoor door te brengen. Gelukkig heb ik een fijn team en hele leuke collega’s, die mij vooraf al flink wat moed hadden ingesproken bij het fenomeen ‘weer aan het werk na zwangerschapsverlof’. Zo lieten ze mij een week voor die beruchte eerste dag al weten dat ik gemist werd. Dat maakt deze start een stukje makkelijker, naast de tranen die horen bij het afscheid nemen van het 100% thuis zijn met mijn lieve mupje. Wat vragen ze toch van moeders? Na 3 maandjes alweer aan het werk… huilen, echt huilen.
Maar goed, weer aan het werk na zwangerschapsverlof dus. De eerste dagen gaan vooral bestaan uit mails lezen, bijkletsen met collega’s. Dat laatste helaas vooral via een beeldscherm vanwege het thuiswerken, dus wat ben ik blij met die eerste uurtjes op kantoor.
De eerste werkdag
De 2 collega’s die aanwezig zijn hebben goed voor mij (en mijn veranderde lijf 😉 gezorgd: vlaai, chocolaatjes en een lekkere lunch. Fijn, zo’n warm welkom! Wat mails lezen, checken of ik alle wachtwoorden nog weet met mijn hoofd als een zeef, even op het gemak erin komen.
Oh ja… ik moet ook nog kolven! Eerst maar even naar het thuisfront bellen. Gelukkig is Noor deze spannende eerste werkdag lekker thuis bij papa, anders had ik het echt niet getrokken. Heeft ze goed uit het flesje gedronken, waardoor ik nu kan kolven? Nee dus… ons meisje heeft nog wat moeite met de fles. Dan maar gauw naar huis om haar zelf te voeden. Een heerlijk gevoel want ik ben tussen het werken door toch weer eventjes bij haar, maar tegelijk voel ik me opgejaagd: ik moet nog zoveel mails lezen, mensen bellen… en dat kan ik nu ook niet vanavond nog even doen zoals ik normaal deed, want in de avonden ben ik niet meer ‘gewoon Saar’ maar ‘mama van Noor’… help! Hoe doen andere vrouwen dat in vredesnaam, weer aan het werk na zwangerschapsverlof? Moeder zijn en dan ook nog eens uitblinken op je werk?!
De 2e werkdag… nieuwe ronde, nieuwe kansen?
Vol goede moed begin ik aan de 2e werkdag van deze 1e werkweek. Op kantoor, want ik ga even bijpraten met mijn leidinggevende. Noor wordt thuis vertroeteld door haar opa en oma, dus dat voelt wel oké voor mij.
En natuurlijk moet ik ook weer kolven… Gelukkig heb ik zo’n supersonisch ding gekocht. Een rib uit ons lijf, maar wel echt vrouwvriendelijk. Een soort groot ei stop ik, plop, in mijn beha, en de rest gaat vanzelf. Heel handig want ik kan gewoon doorwerken achter mijn laptop. Het maakt geen geluid, dus ik raak er niet door afgeleid. Maar ziet dat er niet gek uit nu? Ik moet even lachen om mezelf, om hoe ik erbij zit. Gelukkig werk ik in een vrouwenwereldje dus een drempel bij het kolven voel ik niet zo, fijn dat het niet zo’n big deal is.
OEPS! Ik had ook een dicht zakje en een koeltasje moeten meenemen waarmee ik mijn gekolfde melk in de koelkast kan bewaren. Ik hoop maar niet dat iemand nu denkt: ‘wat een lekkere romige koffiemelk’…
Het einde van de 1e werkweek
Opgelucht dat ik deze 1e week ‘weer aan het werk na zwangerschapsverlof’ bijna overleefd heb, maak ik alles klaar om aan de 3e en laatste werkdag te beginnen. Kleine Noor gaat vandaag voor het eerst naar het kinderdagverblijf bij ons in de wijk en ik werk thuis. Ik heb wel maar verlof genomen in de middag; ik vind het moeilijk om haar een hele dag uit te besteden aan ‘vreemden’. En bovendien drinkt mevrouw nog steeds niet goed uit de fles dus ik vind het wel een fijne gedachte dat ik haar gemakkelijk zelf kan voeden.
Alles ingepakt (dacht ik) en hup, naar het kinderdagverblijf. Ik moet lachen om mezelf en wat ik nu opeens allemaal gedaan krijg in de vroege ochtend, terwijl ik eerst altijd dacht dat ik absoluut geen ochtendmens was. Misschien heb ik dat al die tijd wel verkeerd gedacht!
Al gauw moet ik afstappen van die gedachte… Aangekomen bij de kinderopvang nemen de lieve en enthousiaste pedagogisch medewerkers Noor van mij over. Ze lijken goed aan te voelen dat dit wel een ding is voor kersverse moeders. Ik hoor de vraag: “Waar heb je de voeding gestopt?” en bevries onmiddellijk… “Oh nee!!! Die staat nog thuis in de koelkast!” Met het zweet op de rug en het schaamrood op de kaken loop ik, nee ren ik, terug naar huis. Snel de afgekolfde melk uit de koelkast gepakt en dan maar even snel op de fiets terug naar het kinderdagverblijf. Je zult het maar net hebben dat juist op deze dag de auto bij de garage is… overkomt mij weer!
In alle haast en stress vergeet ik ook nog om Noor een kusje te geven als ik vertrek. Wat zullen ze daar bij het kinderdagverblijf wel niet van me denken?! Weer aan het werk na zwangerschapsverlof heeft me meteen mijn eerste ‘loedermoeder’ ervaring laten beleven… wat voelde ik me rot! En dan moet je werkdag ook nog beginnen…
Eind goed, al goed?
En daar was ie opeens… de man met de hamer. Ik had twee overleggen achter elkaar via een beeldbelverbinding. Een keiharde confrontatie, want wat is er met mijn hoofd gebeurd?! Ik weet niet meer alles! Waar gaat het over? Ik hou het niet bij! Ik moet begrenzen maar ik weet even niet hoe! HELP!
Tijdens het 2e overleg vragen collega’s hoe het met me gaat. Foute vraag voor mij op dat moment blijkbaar… Tranen stromen over mijn wangen, ik krijg het even niet meer geregeld. Poeh, wat is het toch allemaal veel…
Wat ben ik blij als ik Noor weer opgehaald heb bij het KDV. Ik leg haar meteen aan om te drinken, want het voeden met de fles was niet zo heel goed gelukt die ochtend. Wat een geniet-moment, weer even heerlijk terug in onze bubbel, mijn Noor en ik. Alle stress valt van me af en ik ontspan.
En ja hoor… daar voel ik het, rechtstreeks in de luier spuiten. Oh nee wacht… is het wel echt erín?! NEEEEEEE!!!! Het volgende project staat alweer op me te wachten…
foto: rompertje moet nodig in de was…
Saar houdt van haar hond Sam, haar vriendinnen, en bijna altijd van haar man 😉
Ze kletst graag, shopt nog liever en zit graag op het terras.
Maar ze is ook een kersverse moeder.
Ze deelt met ons haar dagelijkse strubbelingen, inzichten en hilariteiten,
als moeder van baby Noor.
Meer info?
Eerder verschenen ouder-blogs bij Opgroeienin046:
Lees-tips:
Vragen? Contact?
Heb je naar aanleiding van dit artikel een vraag? Wil je graag met iemand in contact komen omdat je vragen of zorgen hebt? Bel of stuur een whatsapp-bericht naar het CJG 046-8506910 of mail naar info@cjg-wm.nl en we zorgen dat jouw vraag op de juiste plek terecht komt.
Onze partners
Opvoeden en opgroeien doe je samen! Wij werken daarom actief samen met gemeenten en partners uit de regio.