”Iedere ochtend een kwartier om samen te kletsen en grappen te maken” | Esther blogt

De school van Isa, dochter van onze ouderblogger Esther, deed mee aan de Trap-Step-Stap Challenge. Het doel van de challenge was om zoveel mogelijk kinderen veilig naar school te krijgen en dan bij voorkeur niet met de auto. Als deelnemer van het ouderpanel op school schreef ze deze blog.

‘Eet door alsjeblieft’, ‘Leg die telefoon aan de kant en ga je tandenpoetsen’, ‘Jassen en schoenen aan, we moeten vertrekken!’

De ochtendspits, we kennen het allemaal wel. En als je dan eindelijk samen de deur uit bent, rijd je zo het drukke verkeer in. Opgetrokken schouders, een gejaagde uitdrukking op het gezicht en het gaspedaal net iets te diep ingedrukt… niemand wordt er blij van. Tegen de tijd dat je op je werk aankomt heb je er al een dagtaak opzitten en is het, met een beetje geluk, eerst tijd voor koffie.

De eerste jaren van de schoolcarrière van mijn dochter Isa zag het begin van mijn dag er ongeveer zo uit. Het einde van de dag eerlijk gezegd ook. Ik voelde me opgejaagd, werd er geen blij mens, en vooral geen leuke moeder van. Er ging een knop om, dit moest anders! Vaak zijn het kleine aanpassingen die een groot verschil maken.  

Planning

Om op tijd de deur uit te kunnen maakte ik een ochtendplanning, die ik met Isa deelde. 7.30u opstaan en aankleden, 7.45 uur ontbijten, 8.00 uur tandenpoetsen en haren kammen, 8.15 uur de deur uit.  

De dagen dat ik zelf moest werken – ik werk parttime – was het ’s ochtends wel even aanpoten. Eerlijk is eerlijk, als ik tijdsdruk ervaar reageer ik niet altijd even prettig. Dit roept meestal weerstand op bij Isa (en terecht). Om meer rust en ruimte te voelen besloot ik zelf wat eerder op te staan. Kleine aanpassing, grote winst! 

Te voet

De tweede aanpassing die ik deed was Isa te voet naar school brengen. ‘Te voet!?’, hoor ik je denken, ‘Dan duurt het toch allemaal veel langer?’ In de praktijk valt dit reuze mee. Bij het zebrapad krijgen we voorrang en ik hoef niet op zoek naar een parkeerplek bij school. En de voordelen van samen wandelen zijn ook reuze! 

“Een kwartier om samen te kletsen en grappen te maken.”

Als we om 8.15 uur vertrekken hebben we een kwartier om op school te komen. Een kwartier om samen te kletsen en grappen te maken, om te vertragen voordat de hectiek van alle dag begint en echt even aandacht te hebben voor elkaar. Een kwartier om naar de mooie roze lucht te kijken als de zon opkomt, om wolkjes te blazen als het buiten vriest, en om hondjes gedag te zeggen die we iedere ochtend tegenkomen. Een kwartier om de frisse buitenlucht op te snuiven en om te bewegen, voordat we in de schoolbanken of achter de laptop kruipen. De dag op deze manier beginnen is een groot cadeau voor mezelf, mijn lichaam en mijn mind. Maar ook een cadeau voor de band met mijn kind. We worden er beide vrolijk van.

Als we dan toch iets te laat vertrekken maken we er een spelletje van; al huppelend de knieën zo hoog mogelijk optrekken. Ik zweep haar op tot ze helemaal buiten adem is en slap van de lach. Ondertussen gaat mijn stappenteller ook als een tierelier.  

Ook als we wel op tijd vertrokken zijn zegt ze regelmatig ‘Mam, zullen we weer huppelen?’, terwijl ze me met fonkelende oogjes aankijkt.  

Heel soms – als ik extra vroeg op mijn werk moet zijn – pak ik wel de auto. Maar dan kies ik ervoor om niet tot aan school te rijden, maar de auto iets verder weg te zetten. Zodat we tóch nog even ons momentje hebben. 

Verkeer

Al wandelend heeft Isa in de afgelopen jaren de route naar school geoefend en geleerd over het verkeer. Over dat automobilisten je niet altijd goed zien als het regent en ze je ook niet altijd voorrang geven waar dat eigenlijk wel de bedoeling is. Tijdens die dagelijkse wandelingen heeft ze routine ontwikkeld en heb ik haar zien groeien. 

Ondertussen zit ze al een tijdje in de bovenbouw en komt ze ’s middags alleen naar huis. Daarom wil ze graag met de fiets naar school, want in haar eentje terug naar huis wandelen vindt ze niet zo gezellig.  

We maken er in de ochtend nog steeds samen een momentje van, al is dat momentje fietsend ietwat korter.  

Een dikke kus bij de schoolpoort, op de fiets terug naar huis, de auto in en door naar het werk. Op naar een nieuwe dag. Maar wel met een frisse neus.  

Esther houdt van buiten zijn in de natuur, van yoga, een lekkere tapas schotel, een goed boek en een leuke serie.

Ze is gefascineerd door mensen en waarom ze doen wat ze doen.

Verbinding is haar toverwoord.

Ze deelt met ons haar dagelijkse strubbelingen, inzichten en hilariteiten,

als moeder van dochter Isa (11) en bonusmoeder van Job*.

Meer lezen? Of zelf bloggen?

• Lees ook Het kinderbrein wil spelen, waarin Esther vertelt wat ze geleerd heeft van hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder
• Lees de eerder verschenen ouderblogs bij Opgroeienin046.nl, van onze vaste ouderbloggers Esther, Saar en Caro, en van onze gastbloggers Christa en Bas.
• Zie jij het ook wel zitten om in een blog jouw ervaringen met het ouderschap en opvoeden met ons te delen? Neem gerust contact op via dit mailadres

Vragen? Contact?

Heb je naar aanleiding van dit artikel een vraag? Wil je graag met iemand in contact komen omdat je vragen of zorgen hebt? Bel of stuur een whatsapp-bericht naar het CJG 046-8506910 of mail naar info@cjg-wm.nl en we zorgen dat jouw vraag op de juiste plek terecht komt.

Geplaatst op 7 juni 2024 | Categorie Peuter, Schoolkind