Innovatief en inventief zijn als ouder van een baby | Saar blogt

Saar is moeder van baby Noor. Ze moet nog wennen aan het leven met een baby, maar wordt daar steeds handiger in. Zeker nu ze weer aan het werk is, heeft ze ontdekt dat multitasken erg van pas komt en dat lukt steeds beter. In deze blog vertelt ze over de onvoorspelbaarheid van het leven met een baby, en hoe zij en haar man hiermee om proberen te gaan door innovatief en inventief te zijn.
 

In dit ‘ouder-blog’ is Saar aan het woord. Saar is één van de ouders die Opgroeienin046 regelmatig gaat voorzien van interessante belevenissen, leuke anekdotes en leerzame inzichten die zij als moeder van een baby opdoet.

Nieuw talent

Wat je al wel niet allemaal bedenkt als ouders van een baby… Ik verbaas me ontzettend over het nieuwe talent waar mijn man en ik over blijken te beschikken: innovatief en inventief zijn (zo noemen ze bij ons op het werk nieuwe ideeën 😉 dus ik dacht: ‘ik gooi eens met een nieuwe term’). Zo staat de box en het ledikant van Noor al op wieltjes, heel handig aangezien Noor het beste in slaap valt als we haar heen en weer wiebelen. Ook slapen we met ons hoofd bij het voeteneind, zodat het hoofdbord van ons bed niet in de weg zit als we Noor in haar ledikantje wiegen. Verder heb ik een hele constructie bedacht wanneer ik in mijn eentje met Noor en onze hond Sam tegelijk ga wandelen. Op deze constructie kom ik later terug…

Het was weer zo’n typische ochtend; teveel haast, niks ging zoals bedacht, chaos all over the place, te weinig tijd. Je kent het wel.  Net zoals meestal, ben ik dus weer eens te laat vertrokken thuis met mijn autootje, om onderweg naar mijn werk Noor naar het kinderdagverblijf te brengen 4 straten verderop.

Onvoorspelbaarheid

Kak! (kom ik later ook nog op terug 😉 ) De straat van het kinderdagverblijf is afgesloten wegens werkzaamheden… Ik als een debiel rondjes rijden om een andere parkeerplek te vinden. Blijkbaar hadden veel ouders dit probleem, want het was onmogelijk om dichtbij de deur iets te vinden. Resultaat: 6 gefrustreerde rondjes en 8 minuten later sta ik welgeteld 1 straat vanaf ons huis geparkeerd, terwijl ik de tijd voel wegtikken.

Owwww! Nu moet ik dus met ons hele hebben en houden die 3 straten gaan lopen… Mijn frustratie groeit. Niet dat 3 straten nu zo onoverkomelijk zijn, maar met een maxicosi inclusief een baby én een tas vol met spullen (dit alles bij elkaar weegt al gauw zo’n 8 kilo) wordt dat een heftige onderneming. En dan te bedenken dat ik 3 maanden geleden nog niets mocht tillen en niet eens mocht autorijden vanwege de keizersnede… wat zijn wij vrouwen toch een power-wezens! Maar het is weer gelukt, Noor is fijn op haar plekje aangekomen bij het kinderdagverblijf. En deze keer wel met een dikke afscheidskus van haar moeder 😉

Met het zweet op mijn rug ren ik die 3 straten weer terug naar mijn auto, om de weg naar mijn werk te vervolgen. Volgende keer dan misschien toch maar weer te voet gaan met de kinderwagen? Terwijl ik juist bewust met de auto ga omdat ik dan tijd bespaar. Zo zie je maar, ook als je doordacht te werk gaat en zorgvuldig keuzes maakt, kan het altijd weer anders lopen. Welkom in het leven van een moeder; langzaamaan begin ik door te krijgen hoe het werkt. Onvoorspelbaarheid is eerder regel dan uitzondering. Innovatief en inventief zijn lijkt dus van groot belang… maar hoe ik dit anders kan aanpakken moet ik me nog eens rustig gaan bedenken!

Noor is onrustig

De dag erna heb ik gelukkig vrij. Ik merk dat ik deze dagen echt nodig heb om even te onthaasten en weer tot mezelf te komen, nadat ik een paar dagen achter elkaar gewerkt heb. Vooral als ik met veel onvoorspelbaarheid te maken heb gehad dus! Ik had me van alles bedacht dat ik wilde gaan doen (bellen met een vriendin, even bij mijn moeder langs, boodschappen doen, verder lezen in ‘oei ik groei‘ waarmee ik een ijverige maar stiekem ook wanhopige poging doe mijn baby te begrijpen). Maar wat een verrassing, daar is die onvoorspelbaarheid weer! Noor wil het kennelijk anders. Ze is erg onrustig en wil continu bij mij zijn. Volgens ‘oei ik groei’ zit ze nu in een ‘sprongetje’. Komt de opgedane kennis toch van pas, dat dan weer wel.

Er komt bezoek; mijn moeder komt maar even bij mij langs nu Noor zo onrustig en huilerig is. Wauw, nu is ze opeens het voorbeeldige meisje… ik leg haar in bed en ze slaapt meteen. Zou het komen doordat ik dit zo doortastend en consequent heb aangepakt, of was dit gewoon een gevalletje geluk? Ook al weet ik het antwoord niet; toch ben ik trots. Op Noor, maar ook een beetje op mezelf.

Ach, dan maar een leuke serie kijken op Netflix als ik toch nergens heen kan. Even lekker chillen, me time. Nou… dat had ik gedacht. Hallo onvoorspelbaarheid! De rest van de dag is het dikke ellende met slapen. En eigenlijk met alles. Noor is alleen rustig als ze lekker op mijn arm ligt en ik haar wieg. Ondertussen besluit hond Sam (een echte puber ondertussen) dat het een goed idee is om heen en weer te lopen tussen de keuken en de woonkamer. Eerst met de handdoek. dan met de theedoek. Dan een pannenlap. dan de andere pannenlap…. Pffff, vermoeiend dit!

Eindelijk naar buiten!

Eindelijk is het droog buiten. Dan gaan we onze puberhond maar even uitlaten, kennelijk heeft hij dat nodig. Noor kan misschien ook wel een frisse neus gebruiken. En ik krijg er vast ook weer nieuwe energie van, want die is ver te zoeken momenteel. Het is pas begin van de middag… we moeten nog even!

We lopen een rondje, en Sam doet het perfect! Sam is (nu al) een vrij grote hond dus hem uitlaten en tegelijk een kinderwagen duwen is een uitdaging. Gelukkig werpt mijn nieuw ontwikkelde talent innovatief en inventief zijn zijn vruchten af! Ik heb ontdekt dat als ik de riem van Sam om mijn middel bind, ik 2 handen vrij heb voor de kinderwagen en Noor. Ideaal! Dat ik een flinke zak hondenkoekjes bij me heb nemen we dan maar voor lief, het werkt in ieder geval en Sam loopt altijd braaf en rustig mee. Tot nu toe, dat voel je misschien wel aankomen…

Leuk detail om te vertellen is dat Sam intussen 40 kilo weegt en aardig sterk is. Aan het eind van ons blokje om werp ik een blik in onze voortuin en zie daar weer dat eeuwige onkruid. Sinds de komst van Noor heb ik me erbij neergelegd dat we weinig tijd voor onze tuin hebben en gelukkig is het combineren van meerdere taken tegelijk haast een levenswijze geworden, om tijd te besparen. Ik bedenk me heel innovatief en inventief dat ik best wel even dat onkruid uit kan trekken voordat ik naar binnen ga.

Niet alleen baby’s maar ook honden zijn onvoorspelbaar

Ik parkeer Noor op de oprit (op de rem, dat gelukkig wel 😉 ) Ze slaapt en het is nog steeds droog. Zou dit dan toch als een fijne dag gaan eindigen? Heerlijk, dit voelt goed, de tuin gaat er met elk onkruidplantje dat ik er eigenhandig uittrek geordender en netter uitzien. Was dat ook maar zo in mijn hoofd, bedenk ik me, nog steeds niet echt bijgekomen van een drukke werkweek. Maar dat heerlijke gevoel is niet van lange duur…

Onze buurjongen komt thuis. Zoals altijd begroet hij Sam enthousiast. En waar ik niet op gerekend had, is dat hoe goed je je hond ook opvoedt je toch in onvoorspelbare situaties terecht kunt komen… Sam zet het op een rennen en daar ga ik… op de grond, in mijn leukste jas en mijn net iets te dure broek (het was net een scene uit een film). Want tja, Sam wilde natuurlijk ook even hoi tegen de buurjongen zeggen!

Nadat ik overeind ben geholpen door de buurjongen en mijn kleerscheuren heb bekeken, ga ik met het schaamrood op de kaken naar binnen. Als beloning trakteer ik mezelf op de hele zak paaseitjes die Noor op de opvang gekregen heeft, oeps!

En als je bedenkt dat je alles gehad hebt…

Gelukkig is mijn man er ’s avonds weer en kan ik toch een klein beetje ontspannen. Maar… ik zou nog terugkomen op het kak-verhaal. Geloof het of niet, maar dat komt er dus ook nog achteraan! Noor werd ziek die avond. Hangerig, koorts. Wat is dat toch zielig voor mijn kleine mooie meisje… kon ik het zelf maar hebben! ’s Nachts kan ze niet slapen (en papa en mama dan natuurlijk ook niet). Innovatief en inventief als we zijn tegenwoordig, hebben we een tijdje geleden de nacht al opgedeeld in diensten. Ik heb de vroege dienst, vanaf dat we naar bed gaan tot ’s nachts 3:00 uur. Mijn man vanaf 3:00 totdat we opstaan.

Om 1:30 krijg ik een whatsapp bericht van een vriendin. Dat voelt stiekem heel fijn, ik ben niet de enige met gebroken nachten. Ondertussen loop ik met Noor rond op mijn arm. Zodra ik ga zitten begint zij te huilen. Ik wil mijn man niet wekken, dus blijf ik maar rondlopen. Vanuit de slaapkamer van Noor kan ik de kerkklok zien. Als ik heel erg met mijn ogen knijp (want: geen bril op, geen lenzen in) kan ik de tijd lezen. Het is 2:00 uur, nog een uurtje tot de dienstwissel.

Noor mag een nieuwe zetpil dus ik besluit meteen haar luier te verschonen. Ik stop voorzichtig de zetpil tussen haar billen en zie op hetzelfde moment haar buikje aanspannen… mijn gedachten worden helaas werkelijkheid. De zetpil komt er met een golf van de welbekende spuitpoep weer uit. Innovatief en inventief als ik ben (en instinctief) plaats ik een hand tussen haar billen, met het absurde idee om die spuitpoep tegen te houden. Wat natuurlijk maar half lukte 😉

‘Heerlijk!’ hoor ik je denken… maar toch was ik er blij mee. Ik moet er namelijk niet aan denken dat ik op dit tijdstip de muur moest gaan schrobben. Liever 1 poep in de hand dan 10 in de lucht, of hoe ging dat spreekwoord ook alweer… Poeh, het is al 3:00 uur! Dienstwissel! Na een pijlsnelle douchebeurt kruip ik onder het dekbed en sluit mijn ogen… eindelijk. Terwijl ik daar heel langzaamaan wegzak richting een diepe slaap, hoor ik mijn man bezig met Noor. Hij doet het super, maar toch komen er weer allerlei innovatieve en inventieve ideeën in me naar boven en wil ik me er heel graag mee bemoeien. Ik spreek mezelf streng toe: Saar hou je mond! Slapen! En wel nu!

En nu jullie!

Ik ben trouwens wel mega nieuwsgierig naar al jullie innovatieve en inventieve ideetjes! Hoe gaan jullie om met de onvoorspelbaarheid van het ouder zijn van een baby? Handige tips zijn welkom, maar grappige verhalen ook 😉 Dan weet ik dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt! Laat het maar weten in de comments op facebook of instagram.

liefs, Saar

Saar houdt van haar hond Sam, haar vriendinnen, en bijna altijd van haar man 😉

Ze kletst graag, shopt nog liever en zit graag op het terras.

Maar ze is ook een kersverse moeder.

Ze deelt met ons haar dagelijkse strubbelingen, inzichten en hilariteiten,

als moeder van baby Noor.

Meer info?

Eerder verschenen ouder-blogs van Saar bij Opgroeienin046:

• Weer aan het werk na zwangerschapsverlof | Saar blogt (opgroeienin046.nl) deel 1

Andere ouder-blogs bij Opgroeienin046:

• Het kinderbrein wil spelen | Esther blogt – over opvoeden en opgroeien (opgroeienin046.nl)
• Help… mijn kind is brugklasser | Caro blogt – over opvoeden en opgroeien (opgroeienin046.nl)

Lees-tips:

• Sprongetjes van je baby: daarom is je baby hangerig, huilerig en humeurig (ouders.nl)
• Tips bij veel huilen | Informatie over baby’s | Opvoeden.nl

Vragen? Contact?

Heb je naar aanleiding van dit artikel een vraag? Wil je graag met iemand in contact komen omdat je vragen of zorgen hebt? Bel of stuur een whatsapp-bericht naar het CJG 046-8506910 of mail naar info@cjg-wm.nl en we zorgen dat jouw vraag op de juiste plek terecht komt.

Geplaatst op 27 mei 2021 | Categorie Baby's, Kinderwens, Nieuws